Ձկնաբուծություն
Առևտրային նպատակով ձկների բուծումը Հայաստանում սկսվել է դեռևս 1950-ականներից Սևանա լճի ավազանում: Հիմնական բուծվող ձկնատեսակներն էին Սևանի իշխանը և կողակը: Ավելի ուշ երկրում կառուցվեցին ավազանային տնտեսություններ որտեղ հիմնականում աճեցվում էին կարպի տարատեսակները (սովորական, խոշորագլուխ, արծաթափայլ) և իշխան ձկնատեսակը: Ձկնային տնտեսությունները զբաղեցնում էին հարյուրավոր հեկտարներ,որոնց մեծ մասը կառուցված էր աղի բնահողերի տարածքներում, իսկ ջուրը այդ ջրավազաններում մղվում էր գետերից: 1980-ական թթ. շրջակա միջավայրի աղտոտման հետևանքով կրճատվեցին վայրի ձկների որսի ծավալները: Շրջակա միջավայրի փոփոխության հետ կապված խնդիրները որոշ չափով բասական ազդեցություն ունեցան նաև ավազանային տնտեսություններում բուծվող ձկների առողջության վրա: Այնուհանդերձ, տվյալ ժամանակահատվածում ավազանային տնտեսություններում տարեկան կտրվածքով արտադրվում էր 5–6 000 տոննա ձուկ: Սովետական իշխանության փլուզումից հետո, հոսող ջրով համալրվող արհեստական ջրավազանների հիմնական առավելություններից մեկն այն էր, որ ավազանները ջրով լցնելու համար հարկավոր չէր էլեկտրաէներգիա օգտագործել: Այդ իսկ պատճառով այդ ժամանակահատվածից սկսած և մինչ ներկա ժամանակները մեծացավ մասնավոր ձկնաբուծական տնտեսությունների քանակը, որտեղ ձուկը աճեցվում էր հոսող ջրով համալրվող ջրավազանների մաքուր և էժան ջրերում, և վաճառվում էր ավելի թանկ գնով, քան պետական ձկնավուծական տնտեսություններում աճեցվող ձուկը, որի արտադրությունը ավելի ծախսատար էր, իսկ վաճառքի գինը` ավելի ցածր: Շուկայի պահանջարկը բավարարվում է թառափի և իշխանի ձկնկիթի ներմուծմամբ:
